3 βήματα προσέγγισης του θανάτου

3 Βήματα προσέγγισης του θανάτου – Με ευαισθησία και συλλογικότητα

Της Deborah Quibell

“Ο θάνατος είναι το δυσκολότερο πράγμα εξωτερικά, αρκεί να είμαστε έξω από αυτό. Αλλά από τη στιγμή που είσαι μέσα σε αυτό, βιώνεις τέτοια πληρότητα και ειρήνη που δεν θέλεις να επιστρέψεις”

Ο Κάρλ Γιούνγκ το έγραψε αυτό μετά από μια επιθανάτια εμπειρία το 1945.

Τελευταία, οι εσωτερικές μου περιπλανήσεις περιτριγυρίζονταν γύρω από το θάνατο. Δεν είμαι σίγουρη γιατί.

Ίσως γιατί μέσα από την καριέρα μου ως θεραπεύτρια Pranic Healing, έχω προχωρήσει με αρκετούς προς αυτή τη κατεύθυνση.

Ίσως γιατί συνομίλησα πρόσφατα με τη γιαγιά μου για τους φόβους της, καθώς την περιτριγυρίζει.

Ίσως γιατί άκουσα μια νοσοκόμα ασύλου να αψηφά ειρωνικά τα ερωτήματα και τις ανησυχίες ενός ετοιμοθάνατου ασθενούς, κρυφογελώντας και σαρκάζοντας.

Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά μου σκοτείνιασε με θλίψη.

Τι μας διαφεύγει στον τρόπο που προσεγγίζουμε το θάνατο; Ίσως η ίδια η προσέγγιση να απουσιάζει. Δεν τον προσεγγίζουμε μέχρι να αναγκαστούμε.

Καθώς έρχομαι πιο κοντά, βρήκα ένα πλήθος δυνάμεων, που προσπάθησα να αγνοήσω τελείως, το οποίο περιμένει να συνομιλήσουμε.

Ο φόβος στέκεται εκεί με το τσεκούρι του – το τσεκούρι που αποπειράται να με αποκόψει από την πηγή της γαλήνης μου, μια πηγή που έχω αφιερώσει πολλά χρόνια περιποιώντας την.

Αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω ξοδέψει τόσο χρόνο ασχολούμενη με το φόβο. Είναι η μη επιμέλεια αυτού που δημιούργησε τη δύναμη του τσεκουριού που κρατάει;

Η αβεβαιότητα στέκεται δίπλα του, κρατώντας τη πέτρα της – την πέτρα που κάθεται στο στομάχι μου, και μεγαλώνει όταν κοιτάω αλλού.

Η θλίψη και η σύγχυση με κοιτάζουν. Τις κοιτάζω και αναρωτιέμαι γιατί είμαστε τόσο τυφλοί απέναντι στη πραγματικότητα της συνείδησης μετά θάνατον.

Ένα κομμάτι μου εμπιστεύεται και βρίσκει παρηγοριά στις μυστικιστικές και γιογκικές διδασκαλίες της ψυχής και της συνέχειάς της, και ένα άλλο κομμάτι μου πνίγεται στο άγνωστο και μαζεύεται στη σκέψη του χωρισμού από τους αγαπημένους μου σε αυτή τη ζωή.

Έτσι αυτό το κείμενο δεν είναι μια προσπάθεια παρηγοριάς ή μια φιλοσοφική εξήγηση της ζωής μετά θάνατον.

Αυτό το κείμενο είναι η αναγνώριση και αποδοχή ότι ο θάνατος είναι τρομακτικός, οδυνηρός, δυσάρεστος και σε αναστατώνει. Είναι μια πρόσκληση να ξεκινήσουμε να προσεγγίζουμε τον θάνατο, και να δούμε τι θα μας εμφανιστεί στο ταξίδι μας προς αυτόν.

Είναι μια προσπάθεια να οδηγηθούμε ευγενικά προς μια ζωή όπου ο θάνατος δεν θα αποφεύγεται στις συζητήσεις μας ούτε θα προσπερνιέται στις εσωτερικές μας αντανακλάσεις.

Έτσι προσφέρω τρία μικρά βήματα για να ενθαρρύνω και να απαλύνω αυτήν την προσέγγιση, ίσως ως ευγενικές οδηγίες τόσο προς τον εαυτό μου, όσο και προς οποιονδήποτε άλλο.

1. Ζήσε τη ζωή με την επίγνωση του θανάτου.

Αυτό σημαίνει ότι ερχόμαστε σε επαφή μαζί του, τον αντικρίζουμε, το συζητάμε ο ένας με τον άλλον – μέσα από όλη του την ομορφιά, τα δώρα του, τη βασανιστική του πραγματικότητα, και τι αναδύει από μέσα μας. Αντιλαμβανόμαστε όλοι έντονα τη θνησιμότητά μας, αλλά το παραβλέπουμε. Ό,τι παραβλέπεται συχνά έρχεται πίσω στο προσκήνιο με δραστικά μέτρα.

Δουλεύοντας με πολλούς πελάτες μέσω του ταξιδιού τους με τον καρκίνο, το μοναδικό πράγμα που ο καθένας τους εξέφρασε ήταν πλήρης ανακούφιση όταν τους μιλούσα για τον θάνατο – τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες τους, τους φόβους τους, τη γνώση, και την παρηγοριά.

Πολλοί από εκείνους με τη διάγνωσή τους, ένιωθαν σαν να είχαν μπει σε ένα είδος πεδίου θανάτου. Παρ’ όλα αυτά κανένας δεν ήθελε να τους μιλήσει γι’ αυτό. Οι γιατροί δεν ήθελαν, καθότι αυτό θα σήμαινε ότι η δουλειά τους είχε αποτύχει. Η οικογένειά τους δεν ήθελε, επειδή συχνά φοβούνται απίστευτα να τους χάσουν.

Έτσι, πολλοί πελάτες μου, εξέφρασαν συσσωρευμένο πόνο και ματαίωση, μια βαθιά επιθυμία προσέγγισης όλων αυτών, κρατώντας ένα χέρι παρηγοριάς.

Ίσως, καθώς ζούμε με την επίγνωση του θανάτου, ο νους μας και οι προθέσεις μας να ακονίζονται. Η καρδιά μας ανοίγει. Εκτιμούμε τον χρόνο που μας έχει δωθεί, και γνωρίζουμε ότι με την κάθε μέρα όντως πλησιάζουμε το θάνατο. Και αυτό είναι εντάξει.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της ανθρώπινης κατάστασης. Αυτή είναι η παγκόσμια ιστορία που μας συνδέει. Παρ’ όλα αυτά συχνά δεν μιλάμε ή δε λέμε αυτή την ιστορία.

2. Να τείνετε ευγενικά προς οτιδήποτε αναφύεται

Καθώς ξεκινούμε να προσεγγίζουμε ή να νιώθουμε το θάνατο και τη διαδικασία του, συχνά υπάρχει μια σειρά από συναισθήματα που αναδύετονται. Καθένα από αυτά είναι αποδεκτό. Καθένα από αυτά αξίζει την ευγενική σας ματιά, την εστιασμένη προσοχή σας.

Αν κάποιος νιώθει ακατανίκητος, ζητήστε βοήθεια. Αναπνεύστε. Υπάρχουν άλλα μέρη στην ψυχή σας που εμπιστεύονται, τα οποία είναι απίστευτα δυνατά και ευπροσάρμοστα. Αυτά επίσης θα αναδυθούν.

Πρόσφατα παρακολούθησα μία  πνευματικά προσανατολισμένη ψυχοθεραπεύτρια να αναζητά την καθοδήγηση ενός άλλου σοφού συμβούλου. Μετά από χρόνια καθοδήγησης και βοήθειας προς άλλους μέσα από την απώλεια και το θάνατο, ένα παλιρροιακό κύμα φόβου αναδύθηκε μέσα της καθώς έφτασε τα 75 της χρόνια, συνειδητοποιώντας ότι έφθανε το δικό της τέλος.

Ό,τι είχε πει στον εαυτό της και στους άλλους για δεκαετίες είχε εξαφανιστεί από μέσα της.

Αλλά αυτό ήταν μέρος της διαδικασίας προσέγγισης του δικού της θανάτου, και φροντίζοντας ότι καθόταν εκεί… και περίμενε.

Και δεν έφυγε μακριά. Έπιασε το χέρι ενός φίλου και καθοδηγητή, και το προσέγγισε… ευγενικά.

3. θυμηθείτε αυτή είναι η παγκόσμια ιστορία μας. Μιλήστε, διαβάστε, μελετήστε και προετοιμαστείτε

Υπάρχει κάτι το ανακουφιστικό στη γνώση ότι δεν είμαστε μόνοι μας.

Ο καθένας μας έχει διαλυθεί από την απώλεια ενός αγαπημένου του. Ο καθένας μας έχει συγκροτηθεί και πάλι, και με κάποιο τρόπο βρήκε ένα ίχνος αποδοχής και ειρήνης. Ο κάθε ένας από εμάς θα πεθάνει.

Όταν ετοιμαζόμαστε να γεννήσουμε, μελετάμε τη διαδικασία, προετοιμαζόμαστε, παίρνουμε βιταμίνες, κάνουμε μαθήματα, και μαθαίνουμε τεχνικές αναπνοής. Απλά ρωτήστε μια νέα μητέρα πόσα βιβλία εγκυμοσύνης έχει διαβάσει, ή πόσα προγεννητικά μαθήματα παρακολούθησε.

Γιατί δεν το κάνουμε αυτό με το θάνατο; Λίγοι από εμάς μελετάμε τη διαδικασία του θανάτου. Λίγοι από εμάς διαβάζουν ή παρακολουθούν σεμινάρια που μας προετοιμάζουν για το θάνατο. Λίγα προσφέρονται.

Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι θα συνέβαινε σε εμάς, στην κοινωνία, εάν μελετούσαμε και προετοιμαζόμασταν για να αφήσουμε το σώμα, εάν μαζευόμασταν και μοιραζόμασταν τις δικές μας ιστορίες για το θάνατο. Απλά δείτε το αρχικό εδάφιο του Γιούνγκ. Κάτι σχετικά με αυτό είναι απίστευτα ανακουφιστικό.

Υπάρχουν πνευματικά βιβλία και διδασκαλίες περί του θανάτου, αλλά πόσο χρόνο έχουμε πραγματικά αφιερώσει σε αυτά;

Βέβαια, εκτός και εάν είχαμε δική μας εμπειρία, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε το άγνωστο. Και εδώ είναι που ο θάνατος γίνεται η απόλυτη παράδοση, η παράδοση στην πραγματικότητα, σε όλες τις περίεργες μορφές και απαιτήσεις της. Αλλά, με κάποιον τρόπο, ακόμα και η αναγνώριση αυτού βιώνεται ως μια ιερή εργασία.

Μια ιερή εργασία που ελπίζω όλοι θα αρχίσουμε να προσεγγίζουμε… με ευαισθησία και συλλογικότητα.

Πηγή: www.rebellsociety.com